ben de sonsuza kadar öyle yaşayıp gideceğimizi sanmışım. hep...
o gün son defa ağlamışım meğerse. bir daha hiç ağlamadım bunun için ve çok az hüzünlendim. çoğunlukla hiç bi' şeysiz hissettim. ruhsuz da değil. oyuncu gibi de değil. hiç bu kadar gerçek olacağımı düşünmezdim.
o bankanın önünde bir adam bir kadının üstüne yürüyordu, kadının elinde anna karanina vardı.
kadına "sen şımarığın tekisin" diyordu. "hep de öyle kalacaksın".
"galiba sonsuza kadar görüşemeyeceğiz ve ben özlemden öleceğim galiba".
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder