9.24.2008

müzeyle imtihan

masumiyet müzesi'ne başlamadığım zamanlardı - sabırlıyım ya, "beklerim" dedim kendi kendime. halt etmişim.
bir süre sonra herkesi ama herkesi onu okurken bulunca (belki de bana öyle geldi o sıra), içimden ince sızı akıyordu. merak bazen sabrı yener.

o pembe kapak, o "orhan pamuk nasıl aşk yazmış" duygusu içimi yedi bitirdi. aynı kahramanımız kemal gibi. (içini yemek bitirmek bakımından)

bir canavar girmişti içime adetâ. her gittiğim evde, bütün sehpaların üstünde onu görmeye alışmıştım artık.
onunla da başa çıkabilirdim, nitekim bir süre yaptım bunu.

fakat dağ taş masumiyet müzesi olmuştu sanki. sadece arada arada kaçak yapıp, s.'ye, e.'ye ve a.'ya "nasıl, güzel mi? ne diyor? nasıl gidiyor" yollu sorular soruyordum. bir süre de böyle idare ettim. bardağın taşacağı var
mış.

çünkü kime sorsam bana şu minvalde cevaplar veriyordu: "oku da sonra konuşalım", "şu anda bi' şey söylemek istemiyorum", "prensip meselesi!". sözleşmişler miydi, neydi? içim içimi yemeye başlamıştı, sehpaların artık müzesiz yaşayamayacağını hissetmeye başlamıştım.

İTİRAF

bu bilgi paylaşmama hali, beni tam anlamıyla tahrik etti.

kendimi tutamadım ve s.'nin uyuduğuna emin olduğum bir akşam sehpanın üstündeki (bizim işte sehpa önemli!) müzeyi kapıverdim. onun kapısının önünden kedi adımlarıyla geçtim ve kapağı açtım. ne vardı işte? ben de artık haiz olacaktım o çok gizli bilgiye. ve büyük bir temkinle "bana onu sormayın" diyebilecektim.

aşk-meşk, bildiğin hırslar, evlilik korkusu, şefkat dilenmesi, bencillik, yalan...

tam olarak 198. sayfaya geldiğimde, yine dayanamayıp ö.'ye yeniden şunu sordum: "evlenec
ekler ve bu böyle gidecek di mi?"

ne dese beğenirdim? "yani, tam olarak öyle değil, daha bir rutine giriyor." evinin kapısının önündeydik ve bu an "yıkıldığımın resmi"ydi.

daha rutin mi, daha mı rutin?


216. sayfadaydım, şeytan bana "birkaç sayfa atlasan bi' şeycik olmaz" diyordu, ona uymuyordum. şöyle sahnelere şahit oluyorduk beraber:

müze, sehpanın üstünde duruyor ve "kitap okuyalım mı" diye oturduğum
uz koltuklarda karşılıklı şarap içerken buluyorduk kendimizi. (kitap hakkında konuşmamaya hâlâ özen gösteriyorduk)

veya bir ileri aşamaya geçip ikimiz de karşılıklı kitapları almışız elimize, kitaplar kucağımızda açık vaziyette televizyona bakıp haldun dormen'in artık televizyona çıkmasa ne güze
l olacağını konuşuyoruz. ya da yatakta kitaplar duruyor, ikisi de açık vaziyette, huzurla uykuya dalınmış, kaçıncı rüya...

İTİRAF İKİ

geçende şu konuşma geçti:
"nasıl bitecek bu, hep böyle mi gidecek?"

"bilmiyorum, ben geçen gün iki sayfa atladım valla"

kitap tanrısı bizi affetsin.

not: kemal, kendini de bizi de yedin bitirdin! aşık değil, sapkınsın!

Hiç yorum yok: